انجمن ملی گریس های روانکار، گریس را این گونه تعریف کرده است:

گریس یک محصول نیمه مایع تا جامد است که از پراکنده کردن ماده غلیظ کننده در روغن پایه به دست می آید و در اکثر موارد به منظور ایجاد و تقویت بعضی از خواص به آن مواد افزودنی می افزایند.

مشخصات و کیفیت گریس به نوع و مقدار ماده غلیظ کننده، مواد افزودنی، مشخصات روغن پایه و همچنین فرایند تولید آن بستگی دارد. ماده غلیظ کننده مهم ترین عامل پایداری در برابر آب پایداری در دمای بالا و حفظ کیفیت در مدت زمان مصرف و هنگام انبارداری گریس است.

گریس ها مشابه روغن ها، برای به حداقل رساندن اصطحلاک و سایش بین سطوح متحرک، کاربرد دارند. در مواردی که روانساز باید به عنوان مانعی برای جلوگیری از ورود ذرات خارجی عمل کند یا موقعیت حرکت بین دو سطح به گونه ای است که به روانساز نیمه جامد نیاز است باید از گریس استفاده شود.

در مقایسه گریس ها با روغن های روانکار مشخص می شود که هر کدام از این دو نوع روان کننده به لحاظ ساختار ویژه خود کاربرهای خاص دارند. مهمترین ویژگی گریس ها استفاده از آنها به عنوان روانکار مناسب در نقاط غیر قابل دسترس دستگاه های صنعتی است. از طرفی ماشین آلاتی که با گریس روانکاری می شوند، طراحی ساده تر داشته و در نتیجه به تعمیر و نگهداری کمتری نیاز دارند. همچنین از گریس ها می توان در آب بندی دستگاه ها استفاده کرد.

گریس ها را بر اساس نوع روغن پایه (معدنی، سینتتیک، گیاهی) و نوع ماده غلیظ کننده (صابون های فلزی، پلیمرها و مواد معدنی) دسته بندی می کنند.

درجه بندی گریس ها:

از نظر قوام و سفتی، گریس ها نیز مانند روغن ها با درجاتی مشخص می شوند. این درجات به درجات NLGI یا نفوذ پذیری معروف هستند و با اعدادی از سه صفر تا 6 طبقه بندی می شوند. سفت ترین گریس ها با درجه NLGI 6 و روان ترین آنها با درجه NLGI 000 بر اساس آزمایش نفوذ پذیری گریس کارکرده مشخص می شوند.

درجه بندی گریس ها بر مبنای قوام آن ها از جانب انستیتوی ملی گریس های روانکار (آمریکا) انجام می شود.

درجه بندی NLGI بر مبنای آزمون نفوذپذیری مطابق با استانداردهای: (DIN 51818, ASTM D-217, ASTM D-2665) در زیر آورده شده است.