گریس “ترکیبی شبه جامد و یا جامد شامل فرآورده نفتی روان‌کننده بهمراه یک صابون و یا مخلوطی از آنها است ، که میتواند شامل پرکننده‌ها نیز گردد، و به منظور روانسازی در برخی شرایط مصرف می‌گردد.

“و یا میتوان چنین گفت که : “گریس روانسازی جامد و یا ژلاتینی شامل عامل تغلیظ کننده در فاز مایع روانساز میباشد، عوامل دیگری نیز جهت ایجاد خواص ویژه میتوانند به آن افزوده گردند.”

در طی این پروژه موارد ذیل مشاهده می‌شود: * کاربرد، ساختمان، مواد افزودنی و تئوری گریس‌ها * روشهای آزمایشگاهی جهت آزمایش و تولید گریس‌ها * فرآیندهای تولید و تجهیزات کارخانه تولید گریس * خواص رئولوژیکی روانسازها در این پروژه تولید گریس‌های کلسیم، لیتیوم، کمپلکس ، بنتون و روشهای تولید بنتون 34 درنظر گرفته شده است ، همچنین روابط میان شدت تنش و شدت برش در این فرآورده‌ها بررسی می‌گردند.

گریس مخلوطی ژلاتینی از یک روانساز و یک ماده ژلاتینی کننده و یا سفت کننده می باشد.

اجزای دیگر گریس را مواد افزودنی یا بهبود دهنده ها تشکیل می دهند که کیفیت گریس را بهبود بخشیده و یا خواص ویژه و بخصوصی را در آن ایجاد می نمایند.

روغن های روانساز فاز مایع گریس ها را تشکیل می دهند روغن های معدنی در طیف گسترده ای حدود 99 در صد در ساخت گریس بکار گرفته می شوند.

تأثیر رنگ بر عملکرد گریس های روان کاری

انواع مختلفی از گریس های رنگی را می توان در بازار یافت، از جمله گریس های سفید، سیاه، آبی، قرمز، سبز، بنفش، شفاف، زرد، طلایی و … . درباره ی رنگ گریس ها، نظرات و تصورات مختلفی وجود دارد. اگر بخواهیم به طور خاص درباره ی رنگ گریس ها صحبت کنیم، رنگ سفید نشان دهنده ی قابل استفاده بودن گریس در ماشین آلات صنایع غذایی است، در حالی که گریس های سیاه، گریس های مولی یا گرافیتی هستند که برای کار در شرایط دشوار مناسبند. رنگ قرمز می تواند نشانه ی آن باشد که آن گریس برای کار در دماهای بالا مناسب است، رنگ آبی بر تناسب گریس با دماهای پایین و رنگ سبز به سازگاری آن با محیط زیست دلالت دارد، هرچند که قانون ثابتی در این باره وجود ندارد.

تابش آفتاب، گرما و آب

در نظر گرفتن محیطی که گریس به طور معمول در معرض آن قرار دارد نیز مهم است، از جمله قرار گرفتن در معرض تابش آفتاب، گرما و آب به مقتضای کاربرد و یا در صورتی که ظروف نگهداری در شرایط ایده آل نگهداری نشده باشند. وقتی که گریس در معرض نور قرار بگیرد، رنگ به تدریج بیرنگ می شود و جذابیت ظاهری اولیه را که در زمان تولید یا بسته بندی داشت، از دست می دهد. به همین ترتیب، اگر گریس در معرض گرما یا دمای بالا باشد، رنگ آن به تیرگی می گراید. به علاوه، در هنگام استفاده ی عملی، رنگ گریس به مرور زمان تیره تر می شود. حضور آب نیز می تواند بر رنگ گریس تأثیر منفی داشته باشد. برای مثال، وقتی که گریس قرمز رنگ به مدت 24 ساعت روی آب شناور باشد، نه تنها حل می شود، بلکه رنگ آن نیز از قرمز به نارنجی تغییر می کند. بنابراین، از منظر کاربردی، رنگ گریس در عملکرد کلی آن تأثیر اندکی دارد.

تأثیرات پلیمرها و غلیظ کننده ها

پلیمرها به منظور بهبود استحکام، پایداری، مقاومت در برابر آب، چسبندگی و غلظت به گریس افزوده می شوند. از طرف دیگر، پلیمرها می توانند بر عملکرد گریس در دمای پایین و نیز روانی آن تأثیر منفی داشته باشند. تأثیر پلیمرها بر غلیظ کننده های گریس، مورد مطالعه قرار گرفته و در جدول شماره ی 2 نمایش داده شده است. در گریس های هیدروکسی استارات لیتیوم 12 (لیتیوم – 12) همه ی پلیمرها، نقطه ی ریزش و قدرت نفوذ گریس را اندکی بهبود بخشیدند، اما تأثیر معناداری بر پایداری مکانیکی آن مشاهده نشد. در گریس های سولفونات کلسیم، هر دو پلیمر قدرت نفوذ گریس را بهبود بخشیدند و پایداری مکانیکی خوب و نیز پایداری در چرخش خوبی را در حضور آب، نشان دادند. با این حال، استفاده از غلظت های بالاتر پلیمرها در گریس، نتایج ضعیف تری را در خصوصیات دفع آب آن نشان داد.

قابلیت پمپاژ شدن نمونه های مختلف گریس ها نیز با استفاده از «آزمون قطعات متحرک آمریکا» مورد سنجش قرار گرفت. نتایج، هیچ تأثیر معناداری را در دمای 77 درجه ی فارنهایت، با حضور پلیمرها یا بدون آن ها نشان نمی داد. در دماهای پایین تر (0 درجه فارنهایت و منفی 20 درجه فارنهایت) قابلیت پمپاژ شدن گریس در حضور پلیمرها به طور معناداری کاهش پیدا کرد، و مشخص شد که این قابلیت به میزان پلیمر اضافه شده بستگی دارد. در گریس های پایه لیتیوم کمپلکس نیز نتایج مشابهی به دست آمد. نتایج ارائه شده در جدول شماره 3 نشان می دهد که در صورتی که گریس محتوی پلیمرها باشد، قابلیت پمپاژ شدن آن در دماهای پایین به میزان زیادی کاهش می یابد.